Een schetsje als reden

En het bleek een goed voornemen, die dagelijkse tekeningetjes. De schetsjes maakte hij ter plekke in het ziekenhuis – hij moest tenslotte steeds vijf kwartier tevoren al aanwezig zijn, dus hij had tijd genoeg.

Het leidde me inderdaad af van de reden van de bestralingen. En de schetsjes werden mooi genoeg en dat gaf ook weer inspiratie. Elke dag een ander ideetje. Soms twee. Vaak uit het hoofd. Een landschap of een tuin.

Uiteindelijk maakte Abel Groenewold tweeënveertig schetsjes met een viltstift op een eenvoudig kladblaadje. Hij wilde er zeker geen officiële tekening van maken: een beetje ontspannen en tegelijk in de intensiteit en de ernst van het moment blijven.
Naast ieder schetsje een korte tekst, zonder enige poëtische pretentie, maar wel een passende completering van het geheel.
Hiermee ontsnapte hij aan de nare hoofdreden van zijn bezoek aan het ziekenhuis.

En elke dag thuisgekomen kleurde ik ze in. Omvormen naar een aangenamer beeld.
…
En vervolgens gefotografeerd op een mooie ondergrond: een met transparant papier afgedekt schilderij van een eeuwenoude lindeboom.
Een symbool van gewoon doorgaan, van eeuwigheid bijna. Elk schetsje geworden tot een kleinood, bewaard in de tijd.

Het gaat inmiddels goed met Abels gezondheid, de intensieve behandeling heeft zijn vruchten afgeworpen. Het maken van dit intieme boekje is voor hem een mooie manier om het leven te vieren en deze periode af te sluiten.

Op de laatste pagina bij het laatste tekeningetje schrijft hij:

Ik wil eindigen met ruimte en verte en lucht
De ruimte van een eiland
De verte van de groene kwelder
De eindeloze lucht daarboven
Met de zwevende vogels…

Deze titel verscheen oorspronkelijk bij uitgeverij Philip Elchers.